Ο δικός μου δράκος είναι ο καλύτερος
.
.
Μου αρέσουν οι μύθοι γιατί είναι ανοιχτοί σε αναγνώσεις. Παρότι μιλούν για πανανθρώπινες διαχρονικές αλήθειες, εμείς, κάθε φορά, αναγνωρίζουμε μόνο αυτές που αντέχουμε, μέσα από τα ερωτήματα που θέτουμε στο μπόι των απαντήσεων που μπορούμε να δεχτούμε, έτσι ώστε αυτό που ζούμε να έχει συνοχή και συνέπεια στη σκέψη μας.
Παρακολούθησα έναν τέτοιο μύθο, τον Dragon. Μιλούσε για έναν δράκο και για ακρίτες, για αγάπη και πόλεμο. Σε αυτό τον μύθο, για εμένα, οι ακρίτες διαπραγματεύονται τα όρια και γεφυρώνουν την διαφορά, με το ξένο. Ξένος είναι και ο δράκος μέσα μας, και ότι βλέπουμε εκτός μας, ήδη υπάρχει εντός μας και γιαυτό το αναγνωρίζουμε.
Ο μύθος είναι απλός, ένας αντιήρωας, μακρινός συγγενής γνωστών ηρώων, καταφθάνει σε έναν τόπο που ζει ένας Δράκος. Σώζει μία κοπέλα, ερωτεύονται, σκοτώνει τον δράκο και πεθαίνει. Εδώ είναι το καλό αλλά λυπητερό τέλος της ιστορίας. Το κακό παράλληλο τέλος είναι ότι η κοπέλα διαπιστώνει ότι ο πεθαμένος δράκος έχει μεταμορφωθεί σε πολλούς ανθρώπους μαζί… Μα καθώς είναι μύθος, συνεχίζει παρότι τέλειωσε, γιατί το τέλος πρέπει να είναι ευχάριστο και το ζευγάρι που αγαπήθηκε να ζήσει μαζί... Έτσι, μετά από χρόνια ο πεθαμένος αντιήρωας επανέρχεται ζωντανός ως ήρωας, λέει στην κοπέλα ότι δεν είναι ίδιος ενώ αυτή του λέει ότι τον αγαπάει ακόμα πιο πολύ - ακόμα και για αυτό. Αυτός της λέει ότι είναι εγκλωβισμένοι να ζήσουν με τους δράκους που έχουν οι άνθρωποι έχουν μέσα τους. Η κοπέλα που τίποτα δεν κατάλαβε, επιμένει ότι θα είναι ευτυχισμένοι. Και αυτό είναι το τέλος της ιστορίας, ο ήρωας-ήρωας γίνεται ο καινούριος Δράκος. Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς ακόμα καλύτερα.
Όπως είπε ο ήρωας σε μια αντιηρωική στιγμή: «Όλη η αδικία της ανθρωπότητας, λύπες και εγκλήματα κάθε είδους, είναι γραμμένα σε ένα βιβλίο. πρέπει να ξέρεις πού να ψάξεις για το βιβλίο της Ανθρώπινης Θλίψης. αύριο κι άλλες σελίδες θα προστεθούν», προσθέτοντας ως ήρωας πλέον: «Εκεί στην κορυφή του Μαύρου Βουνού, πηγαίνουμε κάθε τόσο, όλοι οι ιππότες της ανθρωπότητας, σε μια μυστική σπηλιά για να βρούμε το βιβλίο της Ανθρώπινης Θλίψης…» (στο οποίο) «…αύριο κι άλλες σελίδες θα προστεθούν».
Σε αντίθεση με την σπηλιά του Πλάτωνα, έχει επίγνωση ότι δεν είναι ο μόνος, ο πρώτος και ο τελευταίος που θα ανακαλύψει την Αλήθεια. Αλήθεια δεν υπάρχει είναι ατομική και την σκοτώνουμε με την υποκειμενική εκδοχή μας. Φυσικά μας αρέσει να θεωρούμε αντικειμενική αλήθεια την άποψή μας, γιαυτό και διαλέγουμε να συνδιαλεγόμαστε με ανθρώπους που έχουν ίδιες απόψεις. Συμβάλλοντας κι εμείς στο βιβλίο της Ανθρώπινης Θλίψης άλλοτε σαν ήρωες άλλοτε σαν αντιήρωες και άλλοτε σαν πεφωτισμένοι ανεβοκατέβατοι σε σπηλιές… Και από την άλλη οι Ακρίτες μας, το κομμάτι μας που συνδιαλέγεται με το διαφορετικό και το άλλο, που δεν μπορεί να μας προστατέψει από τον μεγαλύτερο εχθρό που βρίσκεται μέσα μας, την πίστη μας ότι είμαστε σωστοί και ότι όλοι εμείς πολεμάμε τον δράκο. Ίσως η κοινή αλήθεια μας είναι ότι ο δράκος μας πολεμάει τον δράκο των άλλων, την βλέπουν αυτή την αλήθεια οι ακρίτες μας και χαμογελούν, γιατί όλο λέμε ότι τον σκοτώνουμε τον δράκο και όλο κάθε αύριο «κι άλλες σελίδες θα προσθέσουμε στο βιβλίο της ανθρώπινης θλίψης».
Πέραν όλων, η παράσταση μου άρεσε γιατί ήταν θεαματική. Ήταν ένα θέατρο δρόμου, απλό όσο και η ζωή. Όμως αυτά που σκέφτηκα και αισθάνθηκα δεν διαφέρουν πολύ από όσα αντίστοιχα σκέφτηκα και αισθάνθηκα παρακολουθώντας πρόσφατα αρχαία τραγωδία. Θέλω να υποθέσω ότι αυτό οφείλεται στο ότι οι ακρίτες μου είναι συνέχεια σε επιφυλακή, μιας κι εγώ όσα μπορώ να δω βλέπω, με το ξένο και τον δράκο να φλερτάρουν σε ώσμωση στενή, εντός μου. Αυτά σε ότι αφορά εμένα. Σε ότι αφορά την τέχνη όπως και η τέχνη της ζωής έχει πολλούς δρόμους, και όποιος πει ότι ακολουθεί την ορθή οδό, υπηρετεί ήδη μία θρησκεία χωρίς να το γνωρίζει - και τότε, για τον ίδιον, οι δικοί του ακρίτες χαμογελούν και παραμερίζουν, και την δράση αναλαμβάνουν οι πολεμιστές των ιδεών που υπηρετεί.
Μου αρέσουν οι μύθοι. Μου αρέσουν πολύ! Σε όλους τους το Καλό νικά το Κακό, και στον καθένας τους, ο δικός μου δράκος -που σώζει τον κόσμο γιατί το έχει ανάγκη- είναι ο καλύτερος!
Σταυρούλα Πανοπούλου 24.09.2013
