Κάποιοι από εμάς σίγουρα ...«αγαπούν πολύ»
Η προσκόλληση σε σκέψεις και δράσεις που στοχεύουν στην επίτευξη καταλληλότητας του άλλου «για την αγάπη μας», γεννά τέρατα συμπεριφοράς προς τον επιθυμητό άλλον και εκτρέφει φαντασιακό ατομικό βίωμα για την πραγματικότητα της σχέσης μας μαζί του.
Πώς διαχειριζόμαστε άραγε αυτό που αισθανόμαστε, όταν νομίζουμε ότι βιώνουμε απόρριψη, μην ελέγχοντας την επιθυμία του άλλου; Πόσο τον σεβόμαστε; Πόσο τον θεωρούμε ελεύθερο να κάνει δικές του επιλογές; Ακόμα και η εμμονή μας στην διεκδίκησή του όταν δεν μας επιλέγει δεν είναι βία στην θέλησή του;
Μία πρώτη προσκόλληση που είδαμε στο ψυχοθεωρείν είναι η παραμονή σε σχέσεις σωματικής βίας γιατί "αγαπάμε πολύ". Είναι άραγε η μόνη βία; την ασκούν μόνο άντρες; η παραβίαση της θέλησης του άλλου είναι έκφραση θυμού και πίκρας; ή είναι μια από τις πολλές προσπάθεια ελέγχου της συμπεριφοράς και των συναισθημάτων του;
Σίγουρα κάποιοι από εμάς «αγαπούν πολύ», ποιόν όμως; και ως πού αλήθεια μπορούμε να φτάσουμε για αυτήν την «αγάπη» μας;
Η δημοσίευση αυτή είναι φυσική προέκταση του άρθρου «η βία στο ζευγάρι» στο ψυχοθεωρείν (το συγκεκριμένο άρθρο ανήκει στην ομάδα που εξετάζει την άσκηση βίας στις γυναίκες από την πλευρά του θύματος, διερευνώντας τους λόγους που αυτές παραμένουν σε σχέσεις βίας). Αφορμή για την δημοσίευση ήταν ένα σχόλιο που διεύρυνε το θέμα της βίας στο φύλο του θύτη και στους διαφορετικούς τρόπους άσκησης βίας πέραν της σωματικής.
Τίτλος γέφυρα με το προηγούμενο θέμα ήταν «κάποιοι από εμάς σίγουρα… ‘αγαπούν πολύ’».
Τα εισαγωγικά ερωτήματα είναι γενικά και διαθέσιμα σε πολλαπλές αναγνώσεις, ανοιχτές σε ερμηνείες ήταν επίσης οι λέξεις «ακατάλληλες σχέσεις», «προσκόλληση» και η εικόνα “Ego”. Αυτό λειτούργησε και έφερε για συνθέαση πολύτιμη γκάμα διερευνήσεων για το τι είναι πίσω και πέρα από την βία.
Σε αυτή την συνθέαση συμμετείχαν:
Μία πρώτη προσκόλληση που είδαμε στο ψυχοθεωρείν είναι η παραμονή σε σχέσεις σωματικής βίας γιατί "αγαπάμε πολύ". Είναι άραγε η μόνη βία; την ασκούν μόνο άντρες; η παραβίαση της θέλησης του άλλου είναι έκφραση θυμού και πίκρας; ή είναι μια από τις πολλές προσπάθεια ελέγχου της συμπεριφοράς και των συναισθημάτων του;
Σίγουρα κάποιοι από εμάς «αγαπούν πολύ», ποιόν όμως; και ως πού αλήθεια μπορούμε να φτάσουμε για αυτήν την «αγάπη» μας;
Η δημοσίευση αυτή είναι φυσική προέκταση του άρθρου «η βία στο ζευγάρι» στο ψυχοθεωρείν (το συγκεκριμένο άρθρο ανήκει στην ομάδα που εξετάζει την άσκηση βίας στις γυναίκες από την πλευρά του θύματος, διερευνώντας τους λόγους που αυτές παραμένουν σε σχέσεις βίας). Αφορμή για την δημοσίευση ήταν ένα σχόλιο που διεύρυνε το θέμα της βίας στο φύλο του θύτη και στους διαφορετικούς τρόπους άσκησης βίας πέραν της σωματικής.
Τίτλος γέφυρα με το προηγούμενο θέμα ήταν «κάποιοι από εμάς σίγουρα… ‘αγαπούν πολύ’».
Τα εισαγωγικά ερωτήματα είναι γενικά και διαθέσιμα σε πολλαπλές αναγνώσεις, ανοιχτές σε ερμηνείες ήταν επίσης οι λέξεις «ακατάλληλες σχέσεις», «προσκόλληση» και η εικόνα “Ego”. Αυτό λειτούργησε και έφερε για συνθέαση πολύτιμη γκάμα διερευνήσεων για το τι είναι πίσω και πέρα από την βία.
Σε αυτή την συνθέαση συμμετείχαν:
Γιάννης Ξανθόπουλος «Οι άντρες είναι όλοι γουρούνια και θύματα οι γυναίκες;»
Κώστας Ζωγραφόπουλος «Η βία στο ζευγάρι», «Είναι τυφλός ο έρωτας; », «Ας πάμε τις στιγμές μας παρακάτω»
Νατάσσα Χατζημπεκιάρη «Η συναισθηματική βία»
Αναστασία Παπαγεωργίου «Ελευθερία στη σχέση»
Βάνα Ηλιάκη «Η θλιβερή φρουτοσαλάτα»
Marilu El Fuego «Σκέψεις με αφορμή την βία»
Θεόδωρος Βάντζος «Τα βιώματα του ¨πρέπει¨ και του ¨δήθεν¨»
Blackangel «Ερωτική αναγωγή»
Κάτια Παρισινού «Δεν αγαπάτε»
Σταυρούλα Πανοπούλου «Συμπεριφορές ελέγχου» «Λίγα λόγια για την συνθέασή μας»
Με αφορμή την προσκόλληση σε ακατάλληλες σχέσεις "οι άντρες είναι όλοι γουρούνια και θύματα οι γυναίκες;"του Απέριττου (Γιάννης Ξανθόπουλος) 30-12-2010
«Αγαπητή Σταυρούλα καλησπέρα. Καλό το κείμενο αλλά γιατί νοιώθω ότι είναι μονόπλευρο; Θα καλλιεργηθεί και πάλι η εντύπωση ότι όλοι οι άντρες είναι γουρούνια και τα θύματα είναι οι γυναίκες;
Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να είχαμε και ένα άρθρο με τις προβληματικές γυναίκες που μπορούν αντίστοιχα να διαλύσουν την ζωή ενός άντρα με τις όποιες ακραίες συμπεριφορές τους. Ή μήπως δεν υπάρχουν και γυναίκες που βιαιοπραγούν εναντίον των αντρών τους. Τουλάχιστον εγώ στην γειτονιά που μεγάλωσα γνώριζα δυο περιπτώσεις κραυγαλέες. Πολλές φορές ο φερόμενος ως "θύμα" μπορεί να είναι ο χειρότερος "θύτης".»
(σχόλιο του Απέριττου στις "γυναίκες που αγαπούν πολύ" στο ψυχοθεωρείν)
Το σχόλιο αυτό μεταφέρθηκε αυτούσιο από το "ψυχοθεωρείν" γιατί ανοίγει την θέαση του ποταμού της βίας από την αντίπερα/αντρική όχθη - με την ταυτόχρονη ελπίδα να μην εξαντληθεί η «θέαση» της βίας στο ποιός την ασκεί σε ποιόν… Κάθε συμπεριφορά που παραβλέπει την θέληση του άλλου είναι μια ακόμα προσπάθεια διαχείρισης της επιθυμίας του άλλου - και αυτό είναι βίαιο ακόμα και όταν εκδηλώνεται με επιθέσεις «αγάπης». Αυτό μας εισάγει στο πώς διαχειριζόμαστε τις ίδιες μας τις επιθυμίες σε σχέση με τα θέλω του άλλου και στο πώς αντιμετωπίζουμε την ματαίωση όταν ο άλλος δεν θέλει να κάνει ότι επιθυμούμε εμείς. Αλλωστε τα μεγαλύτερα εγκλήματα δεν λέγεται ότι γίνονται στο όνομα της αγάπης – και για το καλό μας?
του Κώστα Ζωγραφόπουλου 11- 2010
«Το ερώτημα που έβαλα στον εαυτό μου , είναι αν η βία είναι μόνο σωματική και αν είναι μοιρασμένη εξίσου με διαφορετικές εκφάνσεις μεταξύ των ατόμων σε σχέση. Άλλο ένα ερώτημα που έθεσα προς –ατομική- διερεύνηση , είναι αν η ενοχοποίηση του ισχυρού φύλου απέναντι στο ασθενές αφορά μια υποκριτική στάση που αφήνει κάτω από την αντιπαλότητα των δύο φύλων να λειτουργεί η βία της «αντρικής» σκέψης επάνω στην ανθρώπινη φύση … που σίγουρα δεν έχει να κάνει με την γενετήσια περιγραφή της ανατομίας των ανθρώπων, αλλά με μια ολόκληρη φιλοσοφική στάση της κοινωνίας (μοντέλα αρχετύπων) απέναντι σε αυτό που λέμε ζωή. Κατά την κρίση μου είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο που κάποια στιγμή θα είναι αναγκαία η αντιμετώπιση του, όταν ο "πολιτισμός" μας φθάσει μπροστά στα αδιέξοδα του.»
(τμήμα του άρθρου "η βία στο ζευγάρι" του Κώστα Ζωγραφόπουλου στο blog Δραγασιά)
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Με αφορμή την προσκόλληση σε ακατάλληλες σχέσεις " είναι «τυφλός ο έρωτας»? "του Κώστα Ζωγραφόπουλου 3-1-2011
Μαζί με την καλημέρα μου θα επιθυμούσα τη φιλοξενία σε μερικές σκέψεις που γεννήθηκαν από το όμορφο θέμα της ανάρτησης του χώρου.
Οι σκέψεις δημιουργήθηκαν επάνω στο ερώτημα εάν η βία είναι μόνο σωματική και αν αφορά μόνο την γυναίκα ως θύμα του άντρα.
Πολλά γνωστικά αντικείμενα με προεξάρχον αυτό της ψυχολογίας (μέσα από τους κλάδους της) δίνουν απαντήσεις και κυρίως κατευθύνσεις για μια ισορροπημένη λειτουργία των σχέσεων.
Θεωρώ ότι στόχος της κάθε επιστήμης ή ακόμη και θεώρησης (όπως οι εσωτερικές φιλοσοφίες) είναι η φροντίδα για μια καλύτερη ανθρώπινη ζωή.
Ως βασική «προσωπική» (αυτή τη στιγμή) αρχή που δομεί την ακόλουθη σκέψη, είναι ότι στην φύση δεν υπάρχει καλό ή κακό , αλλά νόρμες που εξυπηρετούν την επιβίωση μιας σκέψης και κατά συνέπεια την δράση ενός είδους προς τον εαυτό του και το περιβάλλον.
Οι ανθρωπιστικές επιστήμες λοιπόν είναι γεννήματα που μέσα από την ισχύουσα σκέψη φροντίζουν να οργανώσουν την ανθρώπινη συμπεριφορά με κριτήριο την φιλοσοφία τους.
Για να γίνει κατανοητό αυτό παραπέμπω στην αρχή του άρθρου όπου υπάρχει μια εξ ορισμού προσέγγιση των σχέσεων σε κατάλληλες ή ακατάλληλες.
Το περιεχόμενο που δίνουμε σε μια σχέση ως ακατάλληλη ή και το αντίθετο της, έχει πάντα πίσω του το φιλοσοφικό υπόβαθρο που ορίζει την λειτουργία της.
Η εποχή μας έχει μια έντονη ατομική ωφελιμιστική θεώρηση και σίγουρα ότι βρίσκεται στον αντίποδα του «Εγώ» κρίνεται ακατάλληλο.
Σε άλλες όμως κοινωνίες που η ανάγκη διατήρησης του «Εμείς» έχει προεξάρχοντα ρόλο, τα κριτήρια σίγουρα θα ήσαν διαφορετικά.
Το ότι είναι αδιάφορος δηλαδή ως προς την κατανόηση της γυναίκας (του σήμερα) ένας άντρας θεωρείται ακατάλληλος για την σχέση, ενώ σε μια αντίστοιχα πολυμελή οικογένεια που η προσφορά του στην διατήρηση της ζωής με τροφή, θα ήταν προσόν το ότι δεν δίνει σημασία σε γυναικείες υποθέσεις και μένει απερίσπαστος στο στόχο του «κουβαλητή».
Τα πάντα είναι θέμα φιλοσοφικής θεώρησης της ανάγκης του ζειν.
Από την στιγμή που η γυναίκα βρίσκεται με τον άντρα μέσα στον ίδιο στίβο και κάτω από ανταγωνιστικές συμπεριφορές για την ανάδειξη της αξίας τους, σίγουρα θα έχουν και προστριβές επάνω σε διαδικαστικά θέματα των ρόλων.
Η προσωπική μου σκέψη για την απώλεια της «καταλληλότητας» στην ερωτική σύγκλιση των ανθρώπων, είναι ότι η αρχική επιλογή του πλησιάσματος δύο ανθρώπων γίνεται με κριτήρια που δεν αφορούν το πολιτισμικό μόρφωμα της φιλοσοφίας της εποχής.
Ο λαός το λέει μέσα από το γνωμικό ότι είναι «τυφλός ο έρωτας».
Αυτό κατά την προσωπική μου εκτίμηση σημαίνει ότι επιλέγουμε ερωτικό ποθούμενο μέσα από κριτήρια πολύ πιο παλιά θα τολμούσα να τα ονομάσω και αρχετυπικά.
Ο πόθος αφορά την μυρωδιά, την κίνηση των ερωτικών μερών του άλλου, την γεύση και λοιπά. Από την στιγμή που αυτά βιωθούν μέσα σε ένα φιλοσοφικό υπόβαθρο μιας άλλης εποχής δεν έχουν λόγο να συνεχίσουν να βρίσκονται σε κυρίαρχη θέση, μια και αναλαμβάνει η γραμμική λογική να εξυπηρετήσει τη σχέση.
Τότε ακριβώς εμφανίζονται οι «λογικές» διαφορές που δεν είχε αντιληφθεί αρχικά ο ερωτευμένος άνθρωπος.
Αυτό οδηγεί σε μια ολόκληρη σειρά παρεξηγήσεων και γιατί όχι και ανάπτυξη βίας μεταξύ των πρώην ερωτευμένων.
Η άγνοια της φύσης του ανθρώπου σε προσωπικό επίπεδο, έρχεται να καλυφθεί από νομικά πλαίσια που δεν είναι τίποτε άλλο από την ανάπτυξη μιας γραμμικής λογικής επάνω στο φιλοσοφικό πλαίσιο συγκεκριμένων σκέψεων.
Αδικία, ωφέλεια, σεβασμός και λοιπά, είναι αφηρημένες έννοιες που άλλη σημασία έχουν σε διαφορετικές φιλοσοφικά λειτουργούσες κοινωνίες.
Μια φυλή με ομαδικό πνεύμα και Διονυσιασμό της κοινωνικής της συμπεριφοράς σίγουρα θα έχει άλλες αντιλήψεις για αυτές τις έννοιες από μια πουριτανική κοινωνία του δυτικού κόσμου.
Κλείνοντας μαζί με τις ευχαριστίες για τη φιλοξενία της σκέψης, θα ήθελα να πω ότι αυτό που λείπει από την προσέγγιση των ανθρωπιστικών ζητημάτων κάτω από γνωστικά αντικείμενα, είναι η ίδια η φιλοσοφία πέρα από την ανάγκη εξυπηρέτησης του μοντέλου σκέψης της εποχής.
Η φιλοσοφία ψάχνει πάντα την ρίζα και αυτή ακόμη την διαλύει για να βρει τα συστατικά της μέσα από τις σκέψεις και τις λέξεις.
Αυτή είναι μια έντονα επαναστατική πρακτική που κανένα δομημένο σύστημα δεν την επιλέγει. Σε μια άλλη προσέγγιση θα έλεγα ότι στην επίλυση ενός προβλήματος η φιλοσοφία καταλύει και τον ίδιο που το έθεσε «ως έγκυρο».
Δεν νομίζω το δομημένο σύστημα των αξιών και του «πολιτισμικού» γίγνεσθαι να βάλει ποτέ σε κίνδυνο το κύρος της ύπαρξης του…
Το αν λοιπόν η γυναίκα φέρεται βίαια στον άντρα ή το αντίθετο, είναι ένα σύμπτωμα που η λύση του δεν βρίσκεται εκεί που δείχνουν οι λέξεις…
Πιθανόν να ζούμε σε ένα θάλαμο με πολλαπλούς καθρέπτες και χάνουμε το αληθινό φως.
Αυτή είναι μια οπτική που και αυτή θα μπορούσε να είναι μια άλλη ακόμα οπτική …
Η «Αλήθεια» δεν είναι αφετηρία δόμησης θεσφάτων, αλλά αφορμή στο ταξίδι της ζωής χωρίς δεδομένα και ραντεβού της πορείας μας.
Η επιτυχία ενδεχομένως δεν βρίσκεται στην ανάδειξη των (θέσεων) λύσεων σε αυτό το επίπεδο της ισχύουσας φιλοσοφίας, αλλά στο τόλμημα να θέσουμε ερωτήματα και αμφισβητήσεις επ’ αυτής.
Ευχαριστώ
Κώστας Ζωγραφόπουλος
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Με αφορμή την προσκόλληση σε ακατάλληλες σχέσεις
" η συναισθηματική βία "
της Νατάσσας Χατζημπεκιάρη 3-1-2010
Με αφορμή την προσκόλληση σε ακατάλληλες σχέσεις" η συναισθηματική βία "
της Νατάσσας Χατζημπεκιάρη 3-1-2010
Η βία έχει πολλά πρόσωπα . Είναι σωματική ,λεκτική ,ψυχολογική, συναισθηματική...
Δεν έχει όμως φύλο , ηλικία , επάγγελμα ή κοινωνική τάξη.
Όταν ασκείται βία με όποια δικαιολογία και αν ασκείται αυτή, γίνεται παραβίαση όλων των δικαιωμάτων αυτού που την δέχεται.
Πιστεύω όμως πως η συναισθηματική βία είναι η πιο ύπουλη απ'όλες.
Και για αυτόν που την ασκεί και για αυτόν που την δέχεται.
Πιστεύω ακόμα πως είναι η μόνη βία που ασκείται επί ίσοις όροις και από τους άντρες και από τις γυναίκες.
Ασκείται λοιπόν στο όνομα της αγάπης.
Αγάπη! Πως μπορούμε αλήθεια να ορίσουμε την αγάπη?
Όταν αγαπάμε κάποιον-α θέλουμε να είμαστε μαζί του-της να μοιραζόμαστε κάθε στιγμή μαζί του και τα λοιπά. Αν έρθει η στιγμή να τον-την αποχωριστούμε , γιατί του-της τελείωσε , νομίζω πως παθαίνουμε όλα αυτά τα "ποταπά" θυμό,πίκρα και αυτό γιατί έχουμε μάθει να επενδύουμε λανθασμένα ή όχι, στις σχέσεις μας με τους άλλους.
Εναντιωνόμαστε και σε εμάς τους ίδιους λέγοντας το κλασσικό τι ανόητος-η που ήμουν, που σε πίστεψα, που αφέθηκα και τα λοιπά τετριμμένα που εκείνη τη στιγμή που τα λέμε βγάζουν πραγματικά εσωτερικό σπαραγμό.
Μετά σκεφτόμαστε να τον -την διεκδικήσουμε. Εκεί είναι η παγίδα!!
Πολλές φορές η διεκδίκηση είναι ένδειξη αγάπης προς τον διεκδικούμενο.
Μέχρι που θα φτάσει όμως η διεκδίκηση και με ποια μέσα?
Μα και η ζήλια δεν είναι ένδειξη αγάπης?
Και η διεκδίκηση και η ζήλια και ο έλεγχος, που ασκούμε στο όνομα της αγάπης, όταν ξεπερνούν το μέτρο, κάνουν τους ανθρώπους που αγαπάμε να ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ!
Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση που είπε κάποιος "δεν με διεκδίκησες άρα δεν με αγάπησες".
"Παν μέτρον άριστον" λοιπόν σε ότι δίνουμε, σε ότι παίρνουμε,σε ότι νοιώθουμε , σε ότι κάνουμε ,σε ότι λέμε για να μην πιέζουμε και να μην πιεζόμαστε από την κάθε μορφή αγάπης που δίνουμε ή παίρνουμε.
Στην ηλικία των 16-17 όλα αυτά δεν τα υπολογίζουμε. Λέμε και κάνουμε πολλά με τους φίλους και τους έρωτές μας.
Με τα χρόνια αποκτάμε εμπειρίες και μέσα από την πορεία της ζωής μας μαθαίνουμε να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματά μας και τα πάθη μας .
Δεν ξέρω όμως τελικά τι είναι καλύτερο? Να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε έστω και χωρίς μέτρο με όλες τις συνέπειες ή να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε με μέτρο που πολλές φορές πηγάζει από τον φόβο μας να μην έχουμε μια δυσάρεστη εμπειρία ?
Δεν έχει όμως φύλο , ηλικία , επάγγελμα ή κοινωνική τάξη.
Όταν ασκείται βία με όποια δικαιολογία και αν ασκείται αυτή, γίνεται παραβίαση όλων των δικαιωμάτων αυτού που την δέχεται.
Πιστεύω όμως πως η συναισθηματική βία είναι η πιο ύπουλη απ'όλες.
Και για αυτόν που την ασκεί και για αυτόν που την δέχεται.
Πιστεύω ακόμα πως είναι η μόνη βία που ασκείται επί ίσοις όροις και από τους άντρες και από τις γυναίκες.
Ασκείται λοιπόν στο όνομα της αγάπης.
Αγάπη! Πως μπορούμε αλήθεια να ορίσουμε την αγάπη?
Όταν αγαπάμε κάποιον-α θέλουμε να είμαστε μαζί του-της να μοιραζόμαστε κάθε στιγμή μαζί του και τα λοιπά. Αν έρθει η στιγμή να τον-την αποχωριστούμε , γιατί του-της τελείωσε , νομίζω πως παθαίνουμε όλα αυτά τα "ποταπά" θυμό,πίκρα και αυτό γιατί έχουμε μάθει να επενδύουμε λανθασμένα ή όχι, στις σχέσεις μας με τους άλλους.
Εναντιωνόμαστε και σε εμάς τους ίδιους λέγοντας το κλασσικό τι ανόητος-η που ήμουν, που σε πίστεψα, που αφέθηκα και τα λοιπά τετριμμένα που εκείνη τη στιγμή που τα λέμε βγάζουν πραγματικά εσωτερικό σπαραγμό.
Μετά σκεφτόμαστε να τον -την διεκδικήσουμε. Εκεί είναι η παγίδα!!
Πολλές φορές η διεκδίκηση είναι ένδειξη αγάπης προς τον διεκδικούμενο.
Μέχρι που θα φτάσει όμως η διεκδίκηση και με ποια μέσα?
Μα και η ζήλια δεν είναι ένδειξη αγάπης?
Και η διεκδίκηση και η ζήλια και ο έλεγχος, που ασκούμε στο όνομα της αγάπης, όταν ξεπερνούν το μέτρο, κάνουν τους ανθρώπους που αγαπάμε να ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ!
Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση που είπε κάποιος "δεν με διεκδίκησες άρα δεν με αγάπησες".
"Παν μέτρον άριστον" λοιπόν σε ότι δίνουμε, σε ότι παίρνουμε,σε ότι νοιώθουμε , σε ότι κάνουμε ,σε ότι λέμε για να μην πιέζουμε και να μην πιεζόμαστε από την κάθε μορφή αγάπης που δίνουμε ή παίρνουμε.
Στην ηλικία των 16-17 όλα αυτά δεν τα υπολογίζουμε. Λέμε και κάνουμε πολλά με τους φίλους και τους έρωτές μας.
Με τα χρόνια αποκτάμε εμπειρίες και μέσα από την πορεία της ζωής μας μαθαίνουμε να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματά μας και τα πάθη μας .
Δεν ξέρω όμως τελικά τι είναι καλύτερο? Να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε έστω και χωρίς μέτρο με όλες τις συνέπειες ή να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε με μέτρο που πολλές φορές πηγάζει από τον φόβο μας να μην έχουμε μια δυσάρεστη εμπειρία ?
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Με αφορμή την προσκόλληση σε ακατάλληλες σχέσεις
"ελευθερία στη σχέση "
της Αναστασίας Παπαγεωργίου 4-1-2011
Ένα μεγάλο και πολύπλευρο θέμα άνοιξες Σταυρούλα μου,
Η βία ανάμεσα στα ζευγάρια έχει πολλές μορφές, σωματική, ψυχολογική, λεκτική, σεξουαλική ακόμη και οικονομική.
Στο όνομα της αγάπης η βία γίνεται καθημερινότητα και αυτό συμβαίνει κατά τη γνώμη μου επειδή από μια στιγμή και μετά θεωρούμε τον σύντροφο μας ιδιοκτησία μας, είναι «δικός μας», και εκεί αρχίζει η πίεση και η βία το τσεκάρισμα και ο συμβιβασμός. Γιατί πολλά ζευγάρια μένουν μαζί; Δήθεν στο όνομα της αγάπης (ποιας αγάπης αλήθεια?) και δέχονται όλη τη βία μόνο και μόνο επειδή φοβούνται την μοναξιά και βέβαια το μόνο που επιτυγχάνουνε είναι την μοναξιά μέσα στη σχέση ή τον εθισμός που προκαλεί εξάρτηση και υποδούλωση.
Νομίζω πως η ομορφιά είναι στην προσωπική ελευθερία και στον σεβασμό των επιθυμιών του συντρόφου. Σημασία έχει να επιλέγει ελεύθερα ο καθένας μόνος του να είναι στη σχέση και εκεί βρίσκεται η ομορφιά της αγάπης. Αγαπώ σημαίνει χαίρομαι να βλέπω αυτόν που αγαπώ ευτυχισμένο άσχετα αν είναι μαζί μου ή όχι. Γιατί, αν είναι κάποιος μαζί μου επειδή το επιβάλουν «τα πρέπει» σίγουρα βιώνω μοναξιά και νιώθω να αδειάζω αντί η αγάπη να μου δίνει δύναμη και να με κάνει δημιουργική.
.
Νομίζω πως δίνουμε διαφορετική έννοια ο καθένας μας στη λέξη ελευθερία (σήμερα αρκετοί πιστεύουν ότι αν νιώθεις ελεύθερος είσαι αναίσθητος).
Σαφώς φίλε Κώστα και είναι φιλοσοφικό το θέμα και στηρίζεται σε αρχέτυπα
Στην αρχαιότητα το ζητούμενο ήταν να έχεις την ελευθερία της απόφασης σου. Όπως και σε άλλους πολιτισμούς η ελευθερία έχει διαφορετική έννοια.
Στις μέρες μας, ελευθερία έχει παρεξηγηθεί και καλό θα ήταν να μην την μπερδεύουμε με την ανασφάλεια γιατί για πολλούς ανθρώπους η ελεύθερη βούληση γίνεται ελεύθερη ανασφάλεια.
Τα λουλούδια που αγαπώ είναι τα τριαντάφυλλα άλλα γίνεται να έχω τριαντάφυλλα χωρίς τα αγκάθια τους? Δεν γίνεται ... Αρά αγαπώ τα τριαντάφυλλα σημαίνει αγαπώ και τα αγκάθια τους ..Αυτό που αξίζει να ζούμε στον ερώτα και στη φιλία δεν είναι ούτε οι φράκτες ούτε οι λίστες με τα υπέρ ή τα κατά των συντρόφων μας αλλά την ουσία της σχέσης που δημιουργεί χαρά και έμπνευση στην ένωση δύο ανθρώπων.
Εκείνο που θα ήθελα να πω είναι ότι όλα πρέπει να ρέουν να συμβαίνουν να κινούνται. Ακόμη κι αν θα πληγωθούμε, έχουμε τη δυνατότητα να φύγουμε να προχωρήσουμε, να συγχωρήσουμε να γίνουν οι άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή μας δάσκαλοί μας και να απεγκλωβιζόμαστε από τα φαντάσματα του παρελθόντος.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Με αφορμή την προσκόλληση σε ακατάλληλες σχέσεις" η θλιβερή φρουτοσαλάτα "
της Βάνας Ηλιάκη 4-1-2011
<>Ακατάλληλη σχέση δεν είναι μόνο αυτή που της ασκείται βία λεκτική, συαισθηματική... κ.λ.π. Ακατάλληλη είναι και η σχέση , που προσπαθείς εσύ να αλλάξεις,να γίνεις κάτι άλλο από αυτο που είσαι στο όνομα της <>. Να γίνεις αυτό που θέλει ο άλλος, ή να αλλάξεις τον άλλο, να τον πλάσεις , κατά τα δικά σου μέτρα και σταθμά. Θυμάμαι αυτό που έγραφε ο Λεό Μπουσκάλια ...<<¨Ημουν ένα ζουμερό ροδάκινο,που κατανάλωσα όλη τη ζωή μου να γίνω μία γευστική μπανάνα για τους άλλους. Γιατί οι άλλοι με ήθελαν μπανάνα. Τι θλιβερή φρουτοσαλάτα.... Αν περιμένεις, όμως λίγο, θα βρεθεί κάποιος που θα του αρέσουν τα ροδάκινα...>> Αγάπη είναι να δέχεσαι τον άλλο όπως είναι, χωρίς να προσπαθείς να τον αλλάξεις , να τον ξαναπλάσεις.
Όσο γι αυτό που είπε η φίλη Νατάσσα, αν δηλαδή αξίζει να αγαπήσουμε χωρίς μέτρο ,ή καλύτερα να αγαπήσουμε με μέτρο, για να μην πληγωθούμε, θα έλεγα το εξής: ΚΑΙ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΔΗΛΑΔΗ ΑΝ ΠΛΗΓΩΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΟΝΕΣΟΥΜΕ; Επενδύσαμε κάπου και η επένδυση δεν απέδωσε. Δεν ήταν ωραίο όμως πριν το όλο σκηνικό που ζήσαμε; Ας κρατήσουμε αυτό και ας προχωρήσουμε. Δεν είναι κακό να πονέσεις και να κλάψεις.... Αυτό δείχνει πως είσαι άνθρωπος....¨Όσο για τα δάκρυα , καθαρίζουν και τα μάτια...¨Ετσι,την άλλη φορά μπορεί να δεις και πιο καθαρά. Εύχομαι όλοι στη ζωή σας να μείνετε ζουμερά ροδάκινα, μέχρι να σας ανακαλύψει κάποιος, που δεν είναι αλλεργικός σε αυτά...
Με αφορμή την προσκόλληση σε ακατάλληλες σχέσεις" Σκέψεις με αφορμή την βία "
της Marilu El Fuego 5-1-2011
όπου λείπει χάδι, περισσεύει ύφος (Π.Καπλάνη)
Αν η βία είναι η ακραία εκδήλωση του θυμού μας τότε το πρόβλημα αφορά τον τρόπο που τον διαχειριζόμαστε. Δεν θα σταθώ στις διάφορες εκφάνσεις της βίας, γιατί όλες οι μορφές είναι το ίδιο αποτρόπαιες (σκεφτείτε λχ την πολεμική βία μεταξύ ανδρών). Συνιστούν την δύναμη της επιβολής και του εξαναγκασμού που ασκεί ένας ισχυρός σε βάρος ενός αδύναμου, συνεπώς διέπονται από μια σχέση εξουσίας. Η σχέση αυτή είναι αρχέγονη και μακραίωνη. Οι ανθρωπολογικές μελέτες έχουν εντρυφήσει επί μακρόν στην ανθρώπινη φύση ωστόσο το παρελθόν κατασκευάζεται πάντα μέσα από τους φακούς και τις προκαταλήψεις του παρόντος συνεπώς κάθε «πραγματικότητά» του είναι σχετική και δυνάμει διαψεύσιμη. Η καταδίκη της βίας μετράει λίγους αιώνες καθώς στο ιστορικό παρελθόν των διαφόρων κοινωνιών απόλαυσε και την νομιμοποίηση. Εχει υποστεί λοιπόν τον αδήριτο νόμο της ιστορικής εξέλιξης και από πολιτιστική άποψη αφορά κυρίως τους θεσμούς και τα πρότυπα ζωής της Δύσης. Προσωπικά έτσι οριοθετώ την συγκεκριμένη συζήτηση καθώς μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω για την «βία στις σχέσεις» στο Μεσαίωνα ή την αρχαιότητα στις διάφορες κοινωνίες. Τι σημαίνει «προσωπική ελευθερία και βούληση» ; Yπάρχουν όρια και ποια ; Τα «δικαιώματα» είναι ατομικά και συλλογικά, ποιο είναι το σύνορο μεταξύ τους; Ποια είναι τα κριτήρια της «αγάπης» ; O καθένας μας ζητάει την αποδοχή από το κοινωνικό του περιβάλλον και η απόρριψη δημιουργεί πόνο. Ο άνθρωπος υποφέρει από την δυσαρμονία των σχέσεων και επινοεί τρόπους για να την απαλύνει. Δεν με εκπλήσσει το γεγονός ότι επιλέγει «ανάρμοστους» για την εποχή μας τρόπους (επιδιώκοντας ταυτόχρονα την τιμωρία του) προκειμένου να επαναφέρει στα δικά του μέτρα την αποδοχή που ζητά. Στρέφεται βίαια ακόμα και εναντίον του εαυτού του . Οι σχέσεις εξουσίας με τον σύντροφό του διαμορφώνουν και το αποτέλεσμα της σχέσης. Η διαπαιδαγώγησή του από την παιδική ηλικία ορίζει τους τρόπους με τους οποίους θα διαχειριστεί την «κρίση» στις σχέσεις του με τον σύντροφο και τους τρίτους. Η αναπαραγωγή των διακρίσεων των φύλων θεωρώ πως έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Άντρες και γυναίκες θεωρούν την παραδοσιακή διάκριση των ρόλων τους « φυσική» και ως εκ τούτου κατά κύριο λόγο η σχέση εξουσίας διαμορφώνεται (και αναπαράγεται σύμφωνα με τα «φυσικά» πρότυπα) ανάμεσα σε έναν ισχυρό άνδρα και μια αδύναμη γυναίκα. Παράγοντες οικονομικοί και κοινωνικοί διαιωνίζουν την κατάσταση με «φυσικότητα». Δεν παραβλέπω την άσκηση βίας από γυναίκες σε βάρος ανδρών, αλλά όσο συχνό κι αν είναι το φαινόμενο, η βία κατά κύριο λόγο αφορά γυναίκες ακριβώς γιατί ο κοινωνικός τους ρόλος – αυτός της παραγωγής και της εξάρτησης- τους επιβάλλει την «αδυναμία» και την παρασκηνιακή δράση. Οι όροι «ισχυρό» και «ασθενές» φύλο είναι μόνο η ένδειξη. Οι κοινωνικές, οικονομικές, επαγγελματικές διακρίσεις είναι κυρίως σε βάρος των γυναικών. Η νομοθεσία προσπαθεί να τις αμβλύνει αλλά οι νοοτροπίες αργούν να αλλάξουν. Η αφηρημένη έννοια της «αγάπης» διαμορφώνεται στην πράξη από τέτοια πρότυπα. Η γυναίκα προκειμένου να επιτελέσει σωστά τον κοινωνικό της ρόλο οφείλει να «αγαπά» με συγκεκριμένους τρόπους και ο άνδρας με διαφορετικούς και έτσι κρίνεται ως «επιτυχημένη» ή «αποτυχημένη». Ακόμα και η υπερκατανάλωση των γυναικών είναι μια έμπρακτη εκδήλωση αγάπης προς το σύντροφο, τα παιδιά, τους φίλους, τους γονείς. Η γυναίκα που χωρίζει αντιμετωπίζεται με διαφορετικά κριτήρια από το περιβάλλον της και ας μην υποτιμάμε την «ντροπή» και τις «ενοχές». Είναι ευάλωτη στην περιθωριοποίηση. Η «ελεύθερη» γυναίκα παρομοίως αντιμετωπίζει τον χλευασμό και την ειρωνεία. Τα πολιτιστικά πρότυπα των τελευταίων 300-200 χρόνων και με ιδιαίτερη ένταση μεταπολεμικά, έχουν διαμορφώσει αυτές τις συμπεριφορές. Απ’ την άλλη μεριά, ο έρωτας είναι μονοφαγάς. Τα θέλει όλα δικά του, συνεπώς η «διεκδίκηση» είναι μέσα στους κανόνες του παιγνιδιού. Ο έρωτας όμως έχει σεξουαλικό υπόβαθρο, συνδέεται με σχέσεις εξουσίας και καθορίζεται από υποσυνείδητες ανάγκες και επιθυμίες. Η αυτογνωσία είναι η διαδικασία μέσα από την οποία θα φωτίσουμε κομμάτια του εαυτού μας, ο μετριασμός των άπειρων επιθυμιών και των αναγκών μας θα μας βοηθήσει να διαχειριστούμε με λογική και σύνεση την «κρίση» στις σχέσεις μας. Πιστεύω πως οφείλουμε να μην διαχωρίζουμε τις σχέσεις σε «παθολογικές» και «φυσιολογικές» αλλά να αντιμετωπίζουμε με κατανόηση τις συναισθηματικές ανάγκες, να εξετάζουμε όχι μόνο το αποτέλεσμα αλλά και τις αιτίες , το υπόβαθρο. Ανώριμα άτομα δημιουργούν ανώριμες σχέσεις, αλλά η ανωριμότητα υποδεικνύει ανάγκες που δεν ωρίμασαν για κάποιο λόγο. Ο βίαιος άνθρωπος είναι αγρίμι, π ου σημαίνει ότι δεν εκπαιδεύτηκε σωστά, δεν εκπολιτίστηκε, δεν κοινωνικοποιήθηκε εν ολίγοις. Δεν φταίει μόνο αυτός, ίσως να φταίει και λιγότερο. Βεβαίως είναι ενήλικας, συνεπώς υπεύθυνος, αλλά γνωρίζει το μέτρο της ευθύνης του ; Και ποιος είναι ο κατάλληλος για να του την υποδείξει ; Υπάρχουν ασφαλή κριτήρια πρακτικά και όχι θεωρητικά ;
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Με αφορμή την προσκόλληση σε ακατάλληλες σχέσεις
" τα βιωματα του "πρεπει" και του "δήθεν" "
του Θεόδωρου Βάντζου 5-1-2011
Με αφορμή την προσκόλληση σε ακατάλληλες σχέσεις" τα βιωματα του "πρεπει" και του "δήθεν" "
του Θεόδωρου Βάντζου 5-1-2011
Καλημερα σας.
Πρωτα απο ολα καμμία μα καμμια σχεση δεν ειναι ακαταλληλη.Δεν υπαρχει περιπτωση να κανουμε σχεση με καποιον ή καποια και να μην εχουμε κοινα στοιχεια εκτος και μονο εκτος αν εχουμε χρονια να βρεθουμε σε κρεβατι.Την σχεση ερωτικη η μη ,την χαλαμε εμεις λογω της νοοτροπιας μας και δυστυχως της κοινωνικης μορφωσης που δεν ειμαστε ικανοι να την λαβουμε απο την οικογενεια μας.
Αν ανοιξουμε λιγο το μυαλο μας θα δουμε οτι θα περασουμε παρα πολυ καλα σε μια σχεση.
Σε σχεση που το μυαλο και των δυο δεν ειναι ανοιχτο οταν τελειωνουν ή ακομη και στην διαρκεια της σχεση νιωθουν τα κορμια τους να εχουν ξεσκιστει ,να εχουν ματωσει ,γι αυτο λοιπον ας ανοιξουμε το μυαλο μας και να ζησουμε της περισσοτερες στιγμες μας.
Ας αφησουμε τα κομπλεξ μας και ας ζησουμε....ας αφησουμε τα βιωματα του "πρεπει" και του "δήθεν" και ας διαβασουμε κατι παραπανω απο τα σχολικα βιβλια και της ανόητες αναλυσεις ορισμενων που δεν εχουν ζησει ποτε, αλλα είναι κρυμενοι πισω απο ενα γραφειο και διαβαζουν αχρηστα πραγματα και φιλολογιες νομιζοντας οτι ετσι τα εχουν ζησει,αν τους βγαλουμε εξω στη ζωη ειναι σαν το ψαρι εξω απο το νερο.
Ευχαριστω για την φιλοξενια και... ζηστε το παρον ,αυτο ειναι και το μελλον.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΑΝΤΖΟΣ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Με αφορμή την προσκόλληση σε ακατάλληλες σχέσεις" Ας πάμε τις στιγμές μας πιο κάτω"
του Κώστα Ζωγραφόπουλου 6-1-2011
Σε περισσότερο πραγματικά ζητήματα όμως που μπορούμε να τα αντιληφθούμε στο παρόν μας, θα έλεγα σε σχέση με ότι διάβασα και το κατάλαβα:
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Ο αγαπητός Γιάννης Ξανθόπουλος, αναδεικνύει σωστά το θέμα μέσα από την παθογένεια ενός υποκριτικού συστήματος που προσφέρει βία στο υποτιθέμενο κυρίαρχο φύλο του άντρα. Η θέση μου απέναντι σε αυτό είναι ότι υπάρχει λόγος να βρίσκονται σε αντιπαράθεση τα δύο φύλλα μέσα από την σκέψη που τους έχουν κληροδοτήσει σε αυτό τον «πολιτισμό». Πάντα σαν στρέφεις το ενδιαφέρον των ανθρώπων σε διαφορές μεταξύ τους κάτι άλλο γίνεται που δεν το προσέχει κανένας.
Η «σκέψη» περιλαμβάνει μέσα της ένα τεράστιο προγραμματισμό έστω και αν νομίζουμε ότι μας ανήκει και σχίζουμε τα ιμάτια μας να αποδείξουμε ότι είναι δική μας.
Η αγαπητή Νατάσσα, επικεντρώθηκε στην συναισθηματική βία που όντως είναι η σπουδαιότερη μεταξύ των ανθρώπων και κατέγραψε με επιτυχία σκέψεις που είναι το αποτύπωμα της εποχής.
Η δική μου ανησυχία βρίσκεται στο κατά πόσον χρησιμοποιούμε τις αφηρημένες έννοιες όπως αγάπη, διεκδίκηση, ζήλεια κλπ όντας έχοντας στο μυαλό μας την ερμηνεία που δίνει η νόρμα της εποχής.
Οι λέξεις είναι τα κλειδιά που μπορούν να αποκαλύψουν ένα διαφορετικό κόσμο που βρίσκεται μπροστά μας αθέατος. Η βελτίωση της ζωής μας μέσα από ερμηνεία αυτών των λέξεων με την ισχύουσα αντίληψη, φαντάζομαι ότι μας έχει δείξει ότι η ζωή μας συνεχίζει να βρίσκεται σε αδιέξοδα. Μήπως είναι καιρός να αρχίσουμε να εμβαθύνουμε στις ίδιες τις λέξεις και στη συνέχεια προσπαθούμε να ορίσουμε έννοιες χρησιμοποιώντας τες;
Η φίλη μου Αναστασία, μέσα από μια όμορφη τοποθέτηση είπε κάτι πολύ σημαντικό που αφορά την διαφορετική ερμηνεία που δίνει ο καθένας στην ελευθερία. Όντως αγαπητή μου Αναστασία η Ελευθερία φτάνει κάθε φορά στα όρια της νόησης του κάθε ανθρώπου.
Είναι ελεύθερος αυτός που «ρίχνει» τα ζάρια στο μπαρμπούτι «φτύνοντας» τη γυναίκα του, μα είναι ελεύθερος και αυτός που παρατηρεί τη σκέψη του σιωπώντας σε μια αγορά που αλαλάζει ο καθένας την απόλυτη «γνώση» του.
Το σημαντικό επίσης που ανέφερε η Αναστασία είναι ότι δεν γίνεται να αγαπάμε τα τριαντάφυλλα χωρίς τα αγκάθια τους. Όμως μήπως η ίδια η εποχή που ορίζει τη σκέψη μας προωθεί αυτή την αντίληψη; Σκεφτείτε ότι σαν λέμε αγαπώ την ζωή … σημαίνει ξορκίζω τον θάνατο και αυτό είναι ακριβώς όμοιο παράδειγμα με την ολότητα των τριαντάφυλλων. Η μερική οπτική του ανθρώπου σε ωφελιμιστικά (κατά την αντίληψη του) κομμάτια της ζωής τον κάνει να χάνει το βίωμα μέσα στο όλον και να αναπτύσσει φόβους για ότι είναι δικό του… και σαν φοβόμαστε τον εαυτό μας είναι ένα διαρκές κυνηγητό μη μας πιάσει η σκιά μας… Που να σταθούμε λοιπόν σε αυτή την περίπτωση να κατανοήσουμε την ίδια μας την υπόσταση και τις σχέσεις των δύο φύλων…
Με ενδιαφέρον παρακολούθησα την ανάλυση της αγαπητής Βάνας Ηλιάκη. Εντύπωση και συμφωνία μου έκανε η χρήση μεταφορικού λόγου μέσα από την φύση για να εξηγήσουμε βαθιές αφηρημένες σκέψεις στο μυαλό μας.
Δεν είναι τυχαίο που ολόκληρη η ανατολική φιλοσοφία προσπαθεί να δώσει τις οδηγίες της μέσα από αλληγορικά κείμενα που αφορούν στη φύση. Βέβαια μεγάλη συμβολή είχε και ο Αίσωπος που χωρίς να αφήσει γραπτό κείμενο γαλούχησε μέσα από την φιλοσοφία της εποχής του γενιές μέχρι και σήμερα… μια και όποιος δεν κατανοεί την έκφραση του άλλου την λοιδορεί λέγοντας «όμφακες εισί» (άγουρα είναι) ή κατά την λαϊκότερη έκφραση «όσα δεν πιάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια»
Όντως η παραβολή που χρησιμοποίησε η αγαπητή Βάνα από τον εμπνευσμένο δάσκαλο της Αγάπης, έχει ένα πρωταρχικό πλησίασμα ταιριάσματος των αντιλήψεων μεταξύ μας. Η σκέψη μου όμως πάει λίγο πιο πέρα και βλέπω τους εκατοντάδες μαθητές που είχε ο Λεό στα πανεπιστήμια που δίδαξε καθώς και τους χιλιάδες που μέχρι σήμερα διαβάζουν τα όμορφα βιβλία του. Αν η εξέλιξη του ανθρώπου ερχόταν από τη λήψη της πληροφορίας δεν έπρεπε να είμαστε τουλάχιστον λίγο καλύτερα στις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων;
Μήπως δεν έχει σημασία τι ακούμε αλλά ποιο «μηχάνημα» αναλαμβάνει την επεξεργασία του ηχητικού ή οπτικού νοήματος;
Αυτό το μηχάνημα είναι αφηρημένο και απροσδιόριστο ως μια θεϊκή αναφορά ή έχει συγκεκριμένη λειτουργία και εξαρτήματα;
Μήπως τα «γρανάζια» που κινούν αυτό το μηχάνημα λήψης πληροφοριών είναι η ερμηνεία των αφηρημένων εννοιών … δηλαδή το φιλοσοφικό βάθρο πάνω στο οποίο δημιουργούμε ερμηνείες της ζωής μας;
Βέβαια μόνο ερωτήματα μπορώ να βάλω , γιατί σαν δώσω οδηγίες για την ζωή των άλλων, θα ήταν σαν να ζητώ να μου στείλουν οι αποδέκτες της «σοφίας» μου… καλά ωριμασμένες ντομάτες ως βραβείο κοινωνικής καζούρας.
Τέλος όπως εγώ αντιλαμβάνομαι τα πράγματα έχω να πω ότι ίσως :
Το σημαντικότερο στο να καταγράψουμε την αντίληψη μας για τέτοια ζητήματα (όπως οι σχέσεις των φύλων) είναι να έχουμε ένα κομμάτι ζωντανό που αφορά τα βιώματα μας.
Το άλλο μας κομμάτι όμως, κρίνω ότι οφείλουμε να το προσανατολίζουμε προς την αποστασιοποίηση των βιωμάτων μας.
Το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να κάνουμε το βίωμα μας έκφραση σε δεύτερο και τρίτο πρόσωπο νουθετώντας για τις απόψεις μας.
Αυτό που μας κάνει δόκιμους ανθρώπους είναι η χρήση πρώτου ενικού και πρώτου πληθυντικού στη σκέψη μας πάντα μέσα από ερωτήματα.
Όλοι μας έχουμε αισθανθεί την βία μα και την έχουμε εξασκήσει.
Το ότι έχουμε υπάρξει θύτες ή θύματα θα έλεγα ότι είναι το κέρδος μέσα στο παιχνίδι της εξέλιξης μας.
Για να φύγουμε από το αναμάσημα των βιωμάτων μας και να δούμε τα μυστικά κλειδιά που ορίζουν τη σκέψη μας , νομίζω ότι οφείλουμε να κατευθυνθούμε στις λέξεις που τόσο εύκολα χρησιμοποιούμε μεταξύ μας σε όλες τις σχέσεις μας και να αλλάξουμε (ή να διευρύνουμε) το νόημα που τους δίναμε μέχρι αυτή τη στιγμή.
Όλοι έχουμε πει « Σ’ αγαπώ» και αν πλησιάσουμε την ουσιαστική ερμηνεία ενδεχομένως βλέποντας την α-νόητη (χωρίς νόηση) χρήση της , σίγουρα θα κατεβάσουμε τουλάχιστον το κεφάλι.
Ευχαριστώ για την υπομονετική ανάγνωση αυτής της σκέψης που έχω τώρα, που σίγουρα προέκυψε από την δική σας αξία μέσα από την προσφορά της θέασης που έχετε αυτή τη στιγμή.
Ας πάμε τις στιγμές μας πιο κάτω και ας μη φοβόμαστε να αλλάζουμε τη σκέψη μας… αρκεί η αλλαγή να έρχεται μέσα από ερωτήματα και όχι μέσα από άκριτες θέσεις των βιωμάτων μας.
" συμπεριφορές ελέγχου "
της Σταυρούλας Πανοπούλου 8-1-2011
Πριν φτάσω στο άτομο στράφηκα στην κοινωνία, αναζητώντας τα πρότυπα που θεωρεί επιτυχημένα για τα άτομα και τις σχέσεις τους (άρα και τους ορίζοντες που μας δίνει για να χωρέσουμε τα όνειρα της προσωπικής μας ζωής). Βρήκα μια κοινωνία δυτικού τύπου που προάγει τον ατομικισμό, τον ανταγωνισμό, το κέρδος και την κατανάλωση. Μια κοινωνία που θέλει μοναχικούς ανθρώπους να κυνηγούν ατομικές διακρίσεις. Η σχέση είναι κατάλληλη κοινωνικά όταν και αν είναι εστία ανατροφοδότησης των μοναχικών αυτών παικτών. Κοινωνικά ζητούμενο για το ζευγάρι είναι «να μας αρέσουν τα ίδια πράγματα», η επικέντρωση δηλαδή γίνεται σε πράγματα-στόχους και όχι στο τι δημιουργείται ανάμεσα στους δυο ανθρώπους και τι παράγει αυτό για την κοινωνία.
Τον έρωτα τον φοβάται αυτή η κοινωνία – όπως και όλες οι κοινωνίες, γιατί είναι ανατρεπτικός και παράγει υψηλή δημιουργία και για τα δύο άτομα, επανάσταση που δεν αργούν να την μοιραστούν και έξω από τη σχέση τους καθώς το εδώ και τώρα τους διαχειρίζεται αιτήματα ζωής μέσα στην κοινωνία - και για αυτήν. Για να μας αποτρέψει, μας εκπαιδεύει να τον ποθούμε αλλά και να τον φοβόμαστε, ο διπλός αυτός λόγος της οδηγεί πολλούς από εμάς να θεωρούμε «έρωτα» ότι δεν ζήσαμε με κάποιον, να χτίζουμε μνημεία και να κάνουμε μεθυσμένα όνειρα. Το συναίσθημα, συνταξιοδοτημένο πλέον, προσκολλάται στο παράνομο «θέλω ότι δεν έχω» ή στο συμβιωτικό «μου αρκεί», έτσι τα άτομα ζουν στην -ακίνδυνη για την κοινωνία- συναισθηματική χώρα των 4π (πότε πότε παντού και πουθενά) με οράματα και αυταπάτες.
Η κοινωνία που ζούμε θέλει (και μας εκπαιδεύει γιαυτό) άτομα μοναχικά σε ατομοκεντρικές σχέσεις. Στις συνοδοιπορικές αυτές σχέσεις παίζει ρόλο ποιος έχει το πάνω χέρι – ποιος κάνει το κουμάντο. Όταν αυτό δεν είναι εμφανές τότε δημιουργείται μια καλή ευκαιρία για «προπόνηση» στην επικυριαρχία - αυτή είναι και η ασφαλιστική δικλείδα των συγκεκριμένων σχέσεων, η διεκδίκηση της ατομικιστική επιβουλής. Να λοιπόν ο στίβος που το ίδιο το είδος της σχέσης επιτρέπει την απουσία σεβασμού και προάγει συμπεριφορές παραβίασης της θέλησης του άλλου - είτε για ασήμαντη είτε για σημαντική αφορμή.
Κάνοντας αυτές τις σκέψεις, δεν ξέρω αν θα πρέπει να αναζητήσουμε θεωρίες φροντίδας και αποκατάστασης για το άτομο ή για την κοινωνία. Υποθέτω ότι θα πρέπει να γίνει ταυτόχρονα. Με αυτή την σκέψη στο νου έρχομαι να συμφωνήσω σε όλα με όλους όσους μίλησαν προηγούμενα, κάθε άποψη αναζητά ερωτήματα ή προσφέρει προοπτικές, σε ζητήματα της ίδιας θεματικής από πολύτιμα διαφορετικές οπτικές θέασης.
Ξεκινήσαμε από την βία και αισθάνομαι την ανάγκη να επανέλθω σε αυτήν. Η βία είναι πολύμορφη και σε όλες της τις εκφάνσεις είναι πάντα μία προσπάθεια ελέγχου της συμπεριφοράς και των συναισθημάτων του άλλου - και δεν έχει καμία σχέση με σεβασμό και αγάπη. Η βία δεν είναι παρά ένα μεμονωμένο σύμπτωμα από τα πολλά που παράγει η προσκόλληση σε ακατάλληλες σχέσεις. Μπορούμε να σταθούμε σε αυτήν για να την φροντίσουμε και να την αποτρέψουμε, μπορούμε να μελετήσουμε τους θύτες και τα θύματα, μπορούμε να συζητήσουμε για πρότυπα κοινωνικά και για αρχέτυπα, μπορούμε να μιλήσουμε για αγάπη και για ολοκληρωμένους εαυτούς, μπορούμε γενικά να κάνουμε ότι μας είναι πιο κοντινό για να προσεγγίσουμε την συμπτωματική εκδήλωση συμπεριφορών που πασχίζουν να μας κάνουν ευτυχισμένους με τον τρόπο που διδάχτηκαν να το διεκδικούν. Ας κάνουμε την σωματική βία «σημάδι» όλων των ελεγκτικών συμπεριφορών, ακόμα και αυτών που γίνονται στο όνομα της αγάπης μας για τον άλλον, μπορεί να μην αφήνουν μώλωπες και σπασμένα πλευρά - σίγουρα όμως πονάνε το ίδιο. Αν πρέπει να σπάσει η αλυσίδα που παράγει τις τακτικές χειραγώγησης του άλλου θα πρέπει να γίνουμε ταυτόχρονα τόσο θεωρητικοί και τόσο πρακτικοί - ώστε να καταφέρουμε να αλλάξουμε και τον τρόπο θεώρησής της αλλά και την όποια εμπλοκή μας σε αυτήν με συμπεριφορές ελέγχου και κυριαρχίας. Ας σημαδέψουμε λοιπόν την βία σε όλες της τις μορφές και ας πάρουμε θέση ζωής απέναντί της.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Με αφορμή την προσκόλληση σε ακατάλληλες σχέσεις
" ερωτική αναγωγή "
του Blackangel 10-1-2011
Αγαπητή Σταυρούλα «θίγεις» ένα πολύ ενδιαφέρον αλλά και «δύσκολο» θέμα. Η δυσκολία της προσέγγισης του πηγάζει από το γεγονός ότι είναι πολυεπίπεδο μια και εμπεριέχει προβληματισμούς που αφορούν την ερωτική αναγωγή, την εποπτική ελευθερία, την ατομικότητα, την απογοήτευση που επιφέρει η δυσμενής εξέλιξη κοκ.
Όλα ξεκινούν για μένα από τη στιγμή που η απώλεια της αίσθησης της ασφάλειας του/της εραστή/ερωμένης αποτυχαίνει και ακολουθεί μια ερωτική αναγωγή με κύριο χαρακτηριστικό την προσάρτηση και την προθυμία να αγαπήσω. Η απόφαση μας να αγαπήσουμε δεν προϋποθέτει την εξασφάλιση της αμοιβαιότητας. Είτε ως λογικός συνειρμός, είτε ως ερωτικός παραλογισμός, πρόκειται για μια ανησυχία που ενισχύει την ανασφάλεια μας. Το ερωτικό πάθος αποτελεί για μένα μια αυτοπάθεια, για την οποία συναινώ. Ο θυμικός τόνος είναι μια εμμονή για ερωτική πλήρωση αλλά χωρίς αντικείμενο από τη στιγμή που δε μπορώ να δώσω ταυτότητα στην αγάπη μου.
Το "βήμα" που οφείλουμε να πράξουμε - σύμφωνα με την άποψη μου - είναι η απόρριψη της ερωτικής αμοιβαιότητας και η ανάληψη μιας ερωτικής πρωτοβουλίας, την εκπλήρωση της επιθυμίας μας να αγαπήσουμε πρώτοι, να αγαπήσουμε να αγαπάμε. Εξάλλου περί αυτού δεν πρόκειται; Νομίζω πως είναι το μόνο πεδίο που μπορούμε να είμαστε διεκδικητικοί, ανυποχώρητοι, ασυμβίβαστοι. Είναι απελευθερωτικό να συνειδητοποιείς ότι ερωτεύεσαι κατόπιν προσωπικής επιθυμίας. Είναι η μόνη ασφάλεια που μπορώ να έχω. Τον εαυτό μας ταυτοποιεί και από τον εαυτό μας πηγάζει.
Με αφορμή την προσκόλληση σε ακατάλληλες σχέσεις
" δεν αγαπάτε "
της Κάτιας Παρισινού 11-1-2011
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Λίγα λόγια για την συνθέασή μας
Σταυρούλα Πανοπούλου 13-1-2011
Τέλος, οι συμπεριφορές ελέγχου σαν κοινός παρονομαστής σε κάθε άσκηση βίας.
της Σταυρούλας Πανοπούλου 8-1-2011
Απέναντι στο διευρυμένο αυτό θέμα, η σκέψη μου επικεντρώθηκε στο γιατί κάποιος θέλει/μπορεί να γίνει κυριαρχικός στον άλλον ακόμα και μέσω της βίας. Πρώτη μου αίσθηση ήταν η ανισοτιμία που έχουν αυτές οι σχέσεις. Η ισότιμη θεώρηση του άλλου παράγει ισοπολιτεία και ισονομία στη σχέση μαζί του, όχι λόγω αρχών αλλά σαν παράγωγο του σεβασμού που συνλειτουργεί στις «κατάλληλες σχέσεις». Το τι ανταλλάσσεται στις σχέσεις είναι πολύ προσωπικό και αφορά μόνο τα δύο συγκεκριμένα άτομα. Με αυτή την έννοια δεν υπάρχει αξιολογικά καλό ή κακό, καταλληλότητα είναι μόνο η αρμονική και δημιουργική πορεία του ζευγαριού στον χρόνο με τον τρόπο που οι ίδιοι επιλέγουν. Γιατί όμως κάποιος να επιλέξει να ζήσει σε ανισότιμη σχέση; Γιατί να διαλέξει κάποιον όταν δεν τον εκτιμά όσο τον εαυτό του; Ποιο πρότυπο σχέσης επιτρέπει τέτοιες επιλογές; και τι δικλείδες ασφαλείας διαθέτει αυτού του είδους η σχέση;
Τον έρωτα τον φοβάται αυτή η κοινωνία – όπως και όλες οι κοινωνίες, γιατί είναι ανατρεπτικός και παράγει υψηλή δημιουργία και για τα δύο άτομα, επανάσταση που δεν αργούν να την μοιραστούν και έξω από τη σχέση τους καθώς το εδώ και τώρα τους διαχειρίζεται αιτήματα ζωής μέσα στην κοινωνία - και για αυτήν. Για να μας αποτρέψει, μας εκπαιδεύει να τον ποθούμε αλλά και να τον φοβόμαστε, ο διπλός αυτός λόγος της οδηγεί πολλούς από εμάς να θεωρούμε «έρωτα» ότι δεν ζήσαμε με κάποιον, να χτίζουμε μνημεία και να κάνουμε μεθυσμένα όνειρα. Το συναίσθημα, συνταξιοδοτημένο πλέον, προσκολλάται στο παράνομο «θέλω ότι δεν έχω» ή στο συμβιωτικό «μου αρκεί», έτσι τα άτομα ζουν στην -ακίνδυνη για την κοινωνία- συναισθηματική χώρα των 4π (πότε πότε παντού και πουθενά) με οράματα και αυταπάτες.
Η κοινωνία που ζούμε θέλει (και μας εκπαιδεύει γιαυτό) άτομα μοναχικά σε ατομοκεντρικές σχέσεις. Στις συνοδοιπορικές αυτές σχέσεις παίζει ρόλο ποιος έχει το πάνω χέρι – ποιος κάνει το κουμάντο. Όταν αυτό δεν είναι εμφανές τότε δημιουργείται μια καλή ευκαιρία για «προπόνηση» στην επικυριαρχία - αυτή είναι και η ασφαλιστική δικλείδα των συγκεκριμένων σχέσεων, η διεκδίκηση της ατομικιστική επιβουλής. Να λοιπόν ο στίβος που το ίδιο το είδος της σχέσης επιτρέπει την απουσία σεβασμού και προάγει συμπεριφορές παραβίασης της θέλησης του άλλου - είτε για ασήμαντη είτε για σημαντική αφορμή.
Κάνοντας αυτές τις σκέψεις, δεν ξέρω αν θα πρέπει να αναζητήσουμε θεωρίες φροντίδας και αποκατάστασης για το άτομο ή για την κοινωνία. Υποθέτω ότι θα πρέπει να γίνει ταυτόχρονα. Με αυτή την σκέψη στο νου έρχομαι να συμφωνήσω σε όλα με όλους όσους μίλησαν προηγούμενα, κάθε άποψη αναζητά ερωτήματα ή προσφέρει προοπτικές, σε ζητήματα της ίδιας θεματικής από πολύτιμα διαφορετικές οπτικές θέασης.
Ξεκινήσαμε από την βία και αισθάνομαι την ανάγκη να επανέλθω σε αυτήν. Η βία είναι πολύμορφη και σε όλες της τις εκφάνσεις είναι πάντα μία προσπάθεια ελέγχου της συμπεριφοράς και των συναισθημάτων του άλλου - και δεν έχει καμία σχέση με σεβασμό και αγάπη. Η βία δεν είναι παρά ένα μεμονωμένο σύμπτωμα από τα πολλά που παράγει η προσκόλληση σε ακατάλληλες σχέσεις. Μπορούμε να σταθούμε σε αυτήν για να την φροντίσουμε και να την αποτρέψουμε, μπορούμε να μελετήσουμε τους θύτες και τα θύματα, μπορούμε να συζητήσουμε για πρότυπα κοινωνικά και για αρχέτυπα, μπορούμε να μιλήσουμε για αγάπη και για ολοκληρωμένους εαυτούς, μπορούμε γενικά να κάνουμε ότι μας είναι πιο κοντινό για να προσεγγίσουμε την συμπτωματική εκδήλωση συμπεριφορών που πασχίζουν να μας κάνουν ευτυχισμένους με τον τρόπο που διδάχτηκαν να το διεκδικούν. Ας κάνουμε την σωματική βία «σημάδι» όλων των ελεγκτικών συμπεριφορών, ακόμα και αυτών που γίνονται στο όνομα της αγάπης μας για τον άλλον, μπορεί να μην αφήνουν μώλωπες και σπασμένα πλευρά - σίγουρα όμως πονάνε το ίδιο. Αν πρέπει να σπάσει η αλυσίδα που παράγει τις τακτικές χειραγώγησης του άλλου θα πρέπει να γίνουμε ταυτόχρονα τόσο θεωρητικοί και τόσο πρακτικοί - ώστε να καταφέρουμε να αλλάξουμε και τον τρόπο θεώρησής της αλλά και την όποια εμπλοκή μας σε αυτήν με συμπεριφορές ελέγχου και κυριαρχίας. Ας σημαδέψουμε λοιπόν την βία σε όλες της τις μορφές και ας πάρουμε θέση ζωής απέναντί της.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Με αφορμή την προσκόλληση σε ακατάλληλες σχέσεις" ερωτική αναγωγή "
του Blackangel 10-1-2011
Αγαπητή Σταυρούλα «θίγεις» ένα πολύ ενδιαφέρον αλλά και «δύσκολο» θέμα. Η δυσκολία της προσέγγισης του πηγάζει από το γεγονός ότι είναι πολυεπίπεδο μια και εμπεριέχει προβληματισμούς που αφορούν την ερωτική αναγωγή, την εποπτική ελευθερία, την ατομικότητα, την απογοήτευση που επιφέρει η δυσμενής εξέλιξη κοκ.
Όλα ξεκινούν για μένα από τη στιγμή που η απώλεια της αίσθησης της ασφάλειας του/της εραστή/ερωμένης αποτυχαίνει και ακολουθεί μια ερωτική αναγωγή με κύριο χαρακτηριστικό την προσάρτηση και την προθυμία να αγαπήσω. Η απόφαση μας να αγαπήσουμε δεν προϋποθέτει την εξασφάλιση της αμοιβαιότητας. Είτε ως λογικός συνειρμός, είτε ως ερωτικός παραλογισμός, πρόκειται για μια ανησυχία που ενισχύει την ανασφάλεια μας. Το ερωτικό πάθος αποτελεί για μένα μια αυτοπάθεια, για την οποία συναινώ. Ο θυμικός τόνος είναι μια εμμονή για ερωτική πλήρωση αλλά χωρίς αντικείμενο από τη στιγμή που δε μπορώ να δώσω ταυτότητα στην αγάπη μου.
Το "βήμα" που οφείλουμε να πράξουμε - σύμφωνα με την άποψη μου - είναι η απόρριψη της ερωτικής αμοιβαιότητας και η ανάληψη μιας ερωτικής πρωτοβουλίας, την εκπλήρωση της επιθυμίας μας να αγαπήσουμε πρώτοι, να αγαπήσουμε να αγαπάμε. Εξάλλου περί αυτού δεν πρόκειται; Νομίζω πως είναι το μόνο πεδίο που μπορούμε να είμαστε διεκδικητικοί, ανυποχώρητοι, ασυμβίβαστοι. Είναι απελευθερωτικό να συνειδητοποιείς ότι ερωτεύεσαι κατόπιν προσωπικής επιθυμίας. Είναι η μόνη ασφάλεια που μπορώ να έχω. Τον εαυτό μας ταυτοποιεί και από τον εαυτό μας πηγάζει.
Με αφορμή την προσκόλληση σε ακατάλληλες σχέσεις" δεν αγαπάτε "
της Κάτιας Παρισινού 11-1-2011
Καλές οι θεωρίες σας, αλλά για ποιόν τις λέτε; Με θολές λέξεις φτιάχνετε όμορφες προτάσεις για να διακοσμήσετε τις παραιτήσεις σας. Μιλάτε για ελευθερία και εννοείται να κάνεις ότι θέλεις χωρίς να δίνεις λογαριασμό. Θέλετε να περιμένω να με ανακαλύψει ένας Κολόμβος σαν να είμαι αντικείμενο. Είσαστε κυνικοί και αυτό το κάνετε από τότε που χάσατε την τελευταία σας ελπίδα. Γινόσαστε δάσκαλοι και προφήτες αλλά αμφιβάλω αν αυτά που λέτε τα εφαρμόζετε. Δεν υπάρχουν έλεγχοι. Όλα επιτρέπονται όταν θες να αποκτήσεις κάποιον. Είμαι σίγουρη ότι συμβιβαστήκατε στην αγάπη και λέτε πολλά λόγια για το ξεχάσετε. Πολλά λόγια για το τίποτα... Όλα όσα διάβασα είναι άχρηστα για ανθρώπους που ξέρουν να ζουν και να παλεύουν για το όνειρο τους. Ξέρετε λιγότερα από εμάς και ο λόγος είναι ότι δεν υπάρχει κάποιος στην ζωή σας που να τον θέλετε πάρα πολύ. Εγώ ξέρω τι σημαίνει αληθινή αγάπη γιατί ζω τον τέλειο έρωτα. Είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον. Είμαι δική του και θα είναι δικός μου για πάντα. Υποφέρω που δεν είμαστε μαζί και θέλω να ενωθούν οι ζωές μας. Θα παλέψω και θα τα δώσω όλα για να έρθει πάλι στην αγκαλιά μου. Αδιαφορώ για τις χλιαρές απόψεις σας. Είναι φανερό ότι ποτέ σας δεν αγαπήσατε.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία, Κάτια Παρισινού
Ευχαριστώ για την φιλοξενία, Κάτια Παρισινού
Λίγα λόγια για την συνθέασή μας
Σταυρούλα Πανοπούλου 13-1-2011
Στην "συνθέαση" όλες οι απόψεις είναι καλοδεχούμενες και δημοσιεύονται ισότιμα, η διαφορετικότητά τους αποτελεί παράγοντα προβληματισμού και είναι πάντα μια εν δυνάμει αφορμή για συζήτηση.
Επανέρχομαι για σχολιασμό αυτών που διάβασα και μου φάνηκαν σημαντικά, πριν όμως από αυτό θα αναφερθώ σε κάποια θέματα που αφορούν στις «απόψεις».
1. Οι κοινωνικές επιστήμες είναι ουδέτερες;
Ουδεμία κοινωνική επιστήμη είναι ουδέτερη ιδεολογίας. Είναι κατασκευές φιλοσοφικών θεωρήσεων και έχουν πάντα ονοματεπώνυμο προέλευσης. Το ίδιο ισχύει και για τις θεωρίες τους, η αντικειμενικότητά τους είναι μύθος. Αυτό είναι επιστημονική πληροφορία που δεν δίνεται στην συσκευασία της «αυθεντίας» που αρεσκόμαστε να προωθούμε για να έχουμε το αλάθητο. Αυτό καλό είναι να γνωρίζουμε, να το περιμένουμε, και να μάθουμε να το διακρίνουμε σε όσα “επιστημονικά” διαβάζουμε.
2. Υπάρχει «αντικειμενική» άποψη;
Οι φράσεις μας που αρχίζουν από την λέξη «αντικειμενικά» είναι καθαρά υποκειμενικές θεωρήσεις, τίποτα δεν κάνει την γνώμη μας αντικειμενική, είμαστε συγκεκριμένοι και συγκεκριμένα βλέπουμε τον κόσμο. Ακόμα και η μνήμη μας είναι κατασκευαστική. Διαλέγουμε πάντα τις θεωρίες που μας βολεύουν, αυτό όμως δεν τις κάνει πιο αληθινές από τις υπόλοιπες. Στα λόγια μας κρύβεται πάντα ο θεός που χρειαζόσαστε για να κάνουμε πραγματικότητα τις θεωρίες που μας δικαιολογούν.
3. Η γνώμη μας διαφέρει από την πράξη μας;
Όταν εκφράζουμε την γνώμη μας αναφερόμαστε στη θεωρητική στάση που έχουμε για το υπό συζήτηση θέμα. Η θεωρητική στάση μας πιθανά να μην ταυτίζεται με την πρακτική των δράσεών μας. Το κατά πόσο πλησιάζουν η θεωρία και η πράξη μας είναι σχετικό και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Κάποιοι από αυτούς είναι οι κοινωνικές επιρροές και οι μηχανισμοί άμυνας (ενδιαφέροντα θέματα στα οποία αυτή την στιγμή δεν μπορούμε να επεκταθούμε).
4. Τι νόημα έχουν οι ανταλλαγές απόψεων;
Η καταγραφή απόψεων είναι χρήσιμη γιατί δείχνει την ποικιλία των στάσεων απέναντι στο υπό συζήτηση θέμα. Η διαφορετική άποψη είναι μπόλι για προβληματισμό και επανεξέταση της δικής μας γνώμης. Διευρύνει το γνωστικό μας πεδίο και αλλάζει τα σύνορα στα πιστεύω μας. Μερικές φορές είναι η απαρχή για τον επαναπροσδιορισμό μας στον κόσμο. Η ανταλλαγή απόψεων λειτουργεί σαν μέσον κοινωνικοποίησης της γνώμης μας και σαν δοκιμή της ορθότητάς της στο θεωρητικό στερέωμα.
5. Λέμε αλήθεια όταν εκφέρουμε την γνώμη μας;
Κάθε άνθρωπος που εκφέρει την άποψή του, και ανάλογα το περιβάλλον που το επιχειρεί, προσπαθεί να εκφραστεί με ειλικρίνεια - αλλά και με τον ασφαλέστερο για την μη προσωπική του έκθεση τρόπο. Αυτή η διπλή προσπάθεια αποτυπώνεται σε αυτά που επιλέγουμε να πούμε, σε εκείνα που αποσιωπούμε, και στα άλλα που μετά βδελυγμίας κατηγορούμε. Ο λόγος μας έχει πολλές αναγνώσεις και η ερμηνεία του αποτελεί ευχάριστη ενασχόληση (κάτι σαν σταυρόλεξο απόδοσης νοημάτων) για τον μέσο άνθρωπο που έτσι κι αλλιώς θεωρεί τον εαυτό του «ψυχολόγο».
6. Σε τι αναφερόμαστε όταν εκφέρουμε τη γνώμη μας;
Συνήθως η επικέντρωση σε ένα ζήτημα υποδεικνύει και το «γήπεδο» των άλυτων «θεμάτων» μας. Οι όποιες αναφορές μας μπορεί να είναι θεωρητικές αλλά ποτέ δεν καταφέρνουν να αποστειρωθούν από αυτό που εμείς είμαστε . Οι πληγές και οι στόχοι μας αποτυπώνονται με ευφράδεια στον αποστασιοποιημένο μας λόγο την ώρα που μιλάμε κάνοντας στην ουσία «αναμετάδοση» του «παιχνιδιού» (προβληματισμού) των θεμάτων που μας απασχολούν.
Σημαντικά σημεία στις παραπάνω συνθεάσεις κατά την γνώμη μου είναι τα εξής.
Η φιλοσοφική θέαση της βίας.
Μας την πρόσφερε ο Κώστας. Απαραίτητη πλευρά θέασης γιατί τίποτα δεν είναι απλό αλλά τίποτα δεν παραμένει μυστηριώδες, όταν ερμηνεύεται από την κοινωνιο-ιστορικο-φιλοσοφική του διάσταση. Σημείο σύγκλισης των απόψεών μας θεωρώ την αναγνώριση της βίας σαν σύμπτωμα των αποτελεσματικών συμπεριφορών που παράγει από την δομή της η συγκεκριμένη κοινωνία. Σε αυτά τα πλαίσια ότι και να πούμε εναντίον της βίας είναι ήδη εντός του πολιτισμικού της γίγνεσθαι. Η λύση βρίσκεται στην ανάδειξη θέσεων πάνω σε νέους κοινωνικούς όρους (τα υπάρχοντα χαρτιά είναι ήδη σημαδεμένα!).
Η ανάδειξη της συναισθηματικής βίας σαν την πιο ύπουλη βία.
Την υπέδειξε η Νατάσσα. Πολύ καλή παρατήρηση ξεμπροστιάσματος της πιο διαφανούς μορφής βίας. Συνηθισμένοι όλοι σε αυτήν ούτε καν την διακρίνουμε όταν την ασκούμε, ούτε όταν την δεχόμαστε, ούτε όταν την παρέχουμε στον εαυτό μας. Με προβλημάτισε η διπολικότητα του τελευταίου ερωτήματος, προσωπικά θεωρώ τα άκρα του επίπλαστα και συνολικά το αμφισβητώ. Ίσως όμως να μην είναι παρά μια ρητορική ερώτηση, που θα απαντηθεί μόνο από αυτούς που το δίλλημα του «έρωτα-σφίγγας» που περιγράφει παρηγορεί επιλογές - και θα νομιμοποιεί συμπεριφορές που τελέσθηκαν υπό σχέσεις του «παν μέτρο άριστο». Η χειρότερη εκδοχή είναι το διπολικό αυτό ερώτημα να προσπαθεί να εκφοβίσει μελλοντική συμπεριφορά και συναίσθημα, σε αυτή την περίπτωση όμως το ίδιο το ερώτημα ασκεί συναισθηματική βία.
Ελευθερία στη σχέση.
Την υπεράσπισε η Αναστασία. Πολυχρησιμοποιημένη και πολυταλαιπωρημένη έννοια η ελευθερία Αναστασία μου, στο όνομά της σφάχτηκαν (νόμιμα) πολλά παλικάρια... Φοβάμαι ότι η λέξη ελευθερία χρήζει καθορισμού κάθε φορά πριν την χρήση της. Θα έλεγα ότι στις ισότιμες σχέσεις αγάπης και εμπιστοσύνης η αναφορά στην ελευθερία είναι περιττή. Στις ελεύθερες-ελεύθερες σχέσεις θα προτιμούσα σαν ασφαλέστερο οδηγό τα όρια της συγκεκριμένης σχέσης παρά την σημαία της ελευθερίας τους. Μου αρέσει η φωτεινή πλευρά της εξέλιξης της ζωής, που πάντα μας προτείνεις στα σχόλιά σου, για σύντροφο της πορείας μας στη ροή των πραγμάτων. Για κάποιο λόγο μου θύμισες το «θα ήθελα να έχω δύναμη να παλέψω για αυτά που μπορώ, κουράγιο να αποδεχτώ αυτά που δεν μπορώ, και σοφία για να τα διακρίνω».
Μπουσκάλια
Μας τον θύμισε η Βάνα. Όλοι θα συμφωνήσουμε ότι δεν πρέπει να αλλάζουμε για τον άλλον ή να επιλέγουμε κάποιον με στόχο να τον αλλάξουμε, άλλωστε η αγάπη δεν στηρίζεται σε αυτό που πραγματικά είμαστε; Ο Μπουσκάλια και ο Κοέλιο (αλλά και άλλοι) οραματίζονται μέχρι την έναρξη της αγάπης και μάλιστα μιας αγάπης για την αγάπη, δεν αναφέρθηκαν ποτέ στο μετά, τι γίνεται δηλαδή αν –μιλώντας με όρους φρούτων- βρεις έναν μη-αλλεργικό στα «ροδάκινα» που δεν είσαι όμως η επιλογή του; Παρατήρησή μου, μην ρίχνουμε εύκολο ανάθεμα σε όποιον επέλεξε να φερθεί σαν «μπανάνα», πρώτον ποτέ δεν καταφέρνει ένα πραγματικό «ροδάκινο» να γίνει πραγματική «μπανάνα» και δεύτερον μόνο ο ίδιος ξέρει ποια ανάγκη του κάλυψε η συγκεκριμένη επιλογή/παραλλαγή. Η πορεία της ζωής δεν χαράσσεται από λογοτεχνήματα - ακόμα και αν προέρχονται από «φιλοσοφία» αγάπης (και αυτή όπως και κάθε φιλοσοφία χρήζει καθορισμού των αρχών που την διέπουν), αλλά από τα σημάδια ζωής στην πλάτη των χρόνων μας, αυτά είναι που τελικά μας μαθαίνουν -με σκληρό τρόπο- το είδος της αγάπης που χρειαζόμαστε για να πορευτούμε στη ζωή μας … και ευτυχώς όσο ζούμε έχουμε πάντα την διακριτική ευχέρεια να αποδείξουμε με πράξεις το είδος του «φρούτου» που πραγματικά είμαστε.
Ιστορικο-κοινωνική προσέγγιση της βίας.
Ιστορικο-κοινωνική προσέγγιση της βίας.
Μας την πρόσφερε η Μαριλού με ένα πολύ καλό κείμενο. Είναι φανερό ότι η συγγραφέας του γνωρίζει να κάνει επιστημονικές αναζητήσεις, όπως και να θέτει ερωτήματα που προάγουν την περαιτέρω διερεύνηση του θέματος. Οι «σκέψεις με αφορμή την βία» κατάφεραν να κάνουν ορατούς τους πολλαπλούς παράγοντες που εμπλέκονται στο φαινομενικά μονοδιάστατο φαινόμενο άσκησης της βίας. Η αίσθησή μου ήταν ότι η γραφή ήταν αποστασιοποιημένη, ξέρω όμως ότι αυτό έγινε γιατί ακολουθήθηκαν κανόνες της επιστημονικής γραφής. Παρόλα αυτά η ουδέτερη γραφή δεν με βοήθησε στις τελευταίες ερωτήσεις. Θα πρέπει να θεωρήσω την βία ουδέτερο γεγονός και να εξετάζω συνεχώς «υπόβαθρα»; Τα ερωτήματα ήταν πολύ ανοιχτά. Αναλαμβάνοντας το ρίσκο να μιλήσω με την επιρροή της κοινωνίας που με γαλούχησε δηλώνω ότι προσωπικά είμαι ενάντια σε κάθε μορφή βίας. Με αυτή την λογική δεν μπορώ σαν άνθρωπος να κατεβαίνω σε διαδηλώσεις για την βία στην Αφρική (Απαρτχάιντ) και σαν επιστήμονας να συνδιαλέγομαι για την βία – ακόμα και ανάμεσα σε συντρόφους. Πρέπει να πάρω «θέση» γιατί τα επιστημονικά ερωτήματα που θα θέσω -ανά εναλλακτική θέση- θα διαφοροποιήσουν τους παράγοντες που θα στοιχειοθετήσουν τις απαντήσεις.
Όταν η σχέση προσδιορίζεται στο υπνοδωμάτιο.
Όταν η σχέση προσδιορίζεται στο υπνοδωμάτιο.
Την ειλικρινή αυτή τοποθέτηση την έκανε ο Θεόδωρος. Νομίζω όμως ότι όλοι γνωρίζουμε από «ξέσκισμα» έτσι δεν είναι; Θεωρώ επίσης ότι το «ξέσκισμα» περιλαμβάνεται σε αυτά που ανταλλάσσονται μεταξύ των ατόμων που βρίσκονται σε σχέσεις αγάπης. Όμως στις σχέσεις που έχω εγώ στο μυαλό μου δεν ανταλλάσσεται μόνο αυτό. Επίσης το λεξικό δίνει συνώνυμο για το ξέσκισμα το κουρέλιασμα – δεν θα το σχολιάσω, απλά το αναφέρω (εγκυκλοπαιδική γνώση). Ο μονοδιάστατος παράγοντας «να περνάμε καλά» στην ερωτική σχέση, υπερχειλίζει βιωμάτων από (άλλα) «πρέπει» και (άλλα) «δήθεν». Θεωρώ προσωπική επιλογή και προσωπική ευθύνη το πώς αντιλαμβάνεται αλλά και το πώς ζει κάποιος την ερωτική σχέση. Η απογυμνωμένη αυτή των άλλων συστατικών της θέαση αγάπης είναι παραδεκτή ως ατομική τοποθέτηση γιατί είναι ειλικρινής. Θα μπορούσα να πω ότι ίσως αντιπροσωπεύει και τάση για κάποιους ανθρώπους στο πώς θα ήθελαν να «ζουν» το «παρόν» τους. Υποπτεύομαι όμως ότι όλοι αυτοί κάπου αλλού καταθέτουν παράλληλα την εμπιστοσύνη και τα αισθήματα της αγάπης τους. Γιατί αν δεν το κάνουν τότε αυτό το «ζήστε το παρόν - αυτό είναι και το μέλλον» δεν θα αργήσει να γίνει και ο προσωπικός τους εφιάλτης.
Της αγάπης το ρίσκο
Ανατρεπτική η θέση του Μαύρου Άγγελου ο οποίος με όρους ερωτικής αναγωγής θέλει να μας οδηγήσει στην θέαση της προσωπικής ευθύνης στην απόφαση να αγαπήσουμε. Βάσει αυτού το ερωτικό μας πάθος δεν είναι παρά μια συναινετική αμοιβαία αυτοπάθεια. Ο θυμικός τόνος και η ερωτική μας πλήρωση θα κριθούν από την αμοιβαιότητα - η οποία δεν είναι δεδομένη, που αποτελεί την αναγκαία και ικανή συνθήκη για την εξέλιξη της σχέσης που ποθούμε. Καθώς ερωτευόμαστε κατόπιν προσωπικής επιθυμίας, θεωρούμε σημαντικό να συνεχίσουμε να είμαστε ερωτευμένοι, σε αυτό εγγύηση «ασφάλειας» δεν δίνεται, διότι η επιθυμία δεν παράγεται για να αναλάβουμε - απλά υπάρχει. Αναρωτιέμαι όμως εάν η διασφάλιση της επιθυμίας (ως μόνη ασφάλεια του άτομου) μεμονωμένα από ένα άτομο μπορεί να εγγυηθεί και την ίδια την σχέση. Καλή η ανάληψη του ρίσκου αλλά νομίζω ότι πάντα γίνεται με την βοήθεια και άλλων παραγόντων που δεν αναφέρεις. Μιλάς σε πρώτο ενικό, παίρνεις την ευθύνη του πρώτου ενικού, αυτό δεν θα ακουμπήσει σε ένα ακόμα πρώτο ενικό για να γίνουν πληθυντικός; Αυτόν τον πληθυντικό δεν είδα καθόλου στο κείμενο και ανησυχώ, γιατί αν δεν μιλάμε με όρους πληθυντικού φοβάμαι ότι το θυμικό μας θα αναστατωθεί. Και αυτό ξέρεις πόσο κοντά είναι στο να πάρει τους δρόμους για να πιεί και να ξεχάσει - κάνοντας την υπέροχη (ατομοκεντρική και αυτάρκη) θεωρία μας «μπάχαλο»;
Δεν αγαπάμε (πολύ)
Η Κάτια μπήκε με θόρυβο αμφισβήτησης στη συζήτηση, τα έβαλε με όσα λέμε (ή έστω με τον τρόπο που τα λέμε) και μετά αφού μας δήλωσε ότι τα λέμε αυτά «γιατί» δεν αγαπάμε ξανάκλεισε την πόρτα στα μούτρα μας μονολογώντας για την δική της (τέλεια) αγάπη. Αν εμείς είπαμε πολλά λόγια για το τίποτα φοβάμαι ότι και η Κάτια έκανε πολύ θόρυβο για το τίποτα. Είναι φανερό ότι αγαπάει «πολύ», δεν θα την κατηγορήσει κανείς – έχει συμβεί και σε άλλους. Ζώντας όμως στο φαντασιακό κουκούλι της «για πάντα ένωσης» με τον καλό της έκανε δύο υπερβάσεις, η μία είναι ότι υπέθεσε ότι εμείς δεν αγαπάμε (ίσως και να αγαπάμε διαφορετικά, μας το επιτρέπει άραγε;) το δεύτερο είναι ότι προανήγγειλε εκστρατεία πόρθησης του άλλου (αυτό θα την κάνει προβλέψιμη στον καλό της) ο οποίος εικάζω ότι δεν είναι απόλυτα σύμφωνος για το τέλειο του ταιριάσματός τους… Πού το είδα αυτό; Στα ρήματα «υποφέρω» και «παλέψω», συν το σημαντικότατο «πάλι» (αυτό της ξέφυγε υποθέτω στο "για να έρθει στην αγκαλιά μου πάλι"). Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός για να καταλάβει ότι η Κάτια πραγματικά υποφέρει, και ότι αυτά που λέγαμε πραγματικά δεν μπορούσαν να την αγγίξουν, όχι γιατί δεν την αφορούν αλλά γιατί ήδη ζει στην φαντασιακή πραγματικότητα του ανθρώπου που «αγαπάει πολύ». Παρόλα αυτά της είμαι ευγνώμων για την υπομονή της να μας διαβάσει (συνήθως τα άτομα που αγαπάνε πολύ δεν κάνουν καν τον κόπο να διαβάζουν), ευγνώμων για τον χρόνο που μας έδωσε συμμετέχοντας στη συζήτηση (συνήθως τα άτομα που αγαπάνε πολύ κοιτάνε τον τοίχο και κλαίνε -ακούγοντας μουσική – «γιατί» δεν «έχουν» «ακόμα» τον αγαπημένος τους), καθώς χάρη σε αυτά τα δύο μου πρόσφερε «θέμα» για επόμενη δημοσίευση (ευχαριστώ Κάτια).
Τέλος, οι συμπεριφορές ελέγχου σαν κοινός παρονομαστής σε κάθε άσκηση βίας.
Σύμφωνα με την δική μου θέαση πίσω και μέσα σε κάθε μορφή βίας βρίσκονται διάφορες συμπεριφορές ελέγχου. Εξ αυτών η σωματική βία είναι η πλέον διακριτή συμπεριφορά της μη-διαχείρισης του θυμού που αισθανόμαστε, όταν νομίζουμε ότι βιώνουμε «απόρριψη» μην ελέγχοντας την επιθυμία του άλλου. Αναφερόμενοι στην βία επικεντρωνόμαστε συνήθως στην σωματική με θύματα τις γυναίκες, η βία όμως έχει πολλές μορφές και η άσκησή της δεν τηρεί προϋποθέσεις φύλου. Στην ποικιλία των εκφάνσεών της είναι πάντα μία ακόμα προσπάθεια ελέγχου της συμπεριφοράς και των συναισθημάτων του άλλου. Καθώς η επικυριαρχία και ο ανταγωνισμός είναι αξίες κοινωνικά αποδεκτές, φαίνονται να είναι επιτρεπτές και όλες οι συμπεριφορές που επιδιώκουν την επικράτηση - αρκεί να μην βγάλουν αίμα. Η προσπάθεια χειραγώγησης της επιθυμίας του άλλου εκδηλώνεται με πολυμορφία συμπεριφορών ελέγχου, οι οποίες βασίζονται σε άδηλες παροχές τιμωρίας και επιβράβευσης προς την αποτελεσματική κατεύθυνση που θέλουμε να τον καθοδηγήσουμε. Στις «ακατάλληλες» για την συντροφική υγεία σχέσεις, και ενάντια στην ατομική ψυχική υγεία που δήθεν εξυπηρετούν, εκδηλώνονται συμπεριφορές ανταγωνιστικής χειραγώγησης του συντρόφου, η δε εμμονή στο ‘να γίνει τελικά το δικό μας’ είναι και η προσωπική μας «προσκόλληση» στις ελεγκτικές συμπεριφορές.
Σας ευχαριστώ όλους για την συμμετοχή σας στην συζήτηση!
Σταυρούλα Πανοπούλου 03.2011
